Loslaten

Als eerste wil ik je begroeten en bedanken dat je hier bent. Het is bij elk stuk dat ik schrijf steeds weer afwachten wat ik met jullie ga delen. Simpelweg omdat ik deze stukken voor Kata2 volledig spontaan en in alle openheid schrijf. Best kwetsbaar, want ik wil met wat ik schrijf niemand voor het hoofd stoten, terwijl ik me tegelijk realiseer dat dit onvermijdelijk is. Iedereen heeft tenslotte een eigen denkwijze en mening, en het is onmogelijk om het altijd met elkaar eens te zijn. Dat hoeft ook niet, wat mij betreft.

Gaandeweg heb ik geleerd dat ik het niet iedereen naar de zin kan maken. Als ik dat wel zou proberen, dan zou ik met de spreekwoordelijke wind meewaaien. Best wennen voor een ‘voormalig’ people pleaser. Ja, ik heb geleerd om oud (aangeleerd) gedrag los te laten, en dat is precies het stukje waarin ik jullie wil meenemen: loslaten.

Loslaten klinkt eenvoudig, maar ik vond het zelf behoorlijk lastig. Oud gedrag geeft, ondanks de vaak negatieve gevolgen, een (vals) gevoel van veiligheid. Ik kan dit het beste uitleggen met het voorbeeld van een kind dat opgroeit met een alcoholverslaafde vader. Dit kind ervaart als jong mens de pijnlijke gevolgen van het drankmisbruik, maar kiest later als volwassene toch een partner met soortgelijke problemen. Waarom? Omdat de situatie bekend is. Ze weet hoe ze daarin kan (over)leven. Als kind was ze machteloos, maar nu kan ze misschien haar partner redden – in de hoop alsnog de erkenning en liefde te ontvangen die ze vroeger miste. Soms werkt dat, maar vaak ook niet. De geschiedenis lijkt zich te herhalen, alleen is zij nu volwassen. Je zou zeggen: dan doet ze het toch anders? Helaas blijkt dat in de praktijk niet zo eenvoudig.

Loslaten van oud gedrag vraagt eerst van je dat je kijkt. Naar de situatie. Naar jezelf. Het vraagt dat je voelt en (h)erkent wat het met je heeft gedaan. En dat opent oude wonden. Het brengt angst en pijn met zich mee. Kortom: loslaten vraagt nogal wat. Uit persoonlijke ervaring kan ik zeggen dat het een uitdaging was. Maar nu, achteraf, geef ik mezelf regelmatig een schouderklopje en kan ik soms zelfs lachen om mijn eigen strijd met het loslaten.

Mag ik jou meenemen en een stukje van mijn ervaring delen?

Loslaten hoort bij het leven. Wat op mij een enorme impact had, was het plotseling overlijden van mijn zus. Ik zou daar veel over kunnen vertellen, maar de kern is: ik kon niets veranderen. Het ondenkbare werd in één seconde realiteit. Mijn zus, die me zo dierbaar was, was er ineens niet meer. Dat was de eerste keer dat ik werkelijk besefte dat ik geen enkele controle had. Ik kon haar alleen maar loslaten – omdat het leven dat had besloten.

Tot dat moment leefde ergens in mij nog het idee van controle. Maar dit verlies leerde mij dat controle een illusie is. Ik had in mijn leven al vaker los moeten laten, maar dit was een klap. Als ik nu terugkijk op mijn drang naar controle, zie ik dat het vooral angst was: angst om iets vertrouwds los te laten, angst om te verliezen, angst voor het onbekende.

Loslaten is voor mij een terugkerend thema. En naar mijn bescheiden mening krijgt iedereen hiermee te maken.

• Loslaten van iets, iemand of een situatie.
• Loslaten van een angst, door die te overwinnen.
• Loslaten van een overtuiging, door een nieuwe realisatie.
• Loslaten van een geliefde, wanneer een relatie eindigt.
• Loslaten van je kind, wanneer het op zichzelf gaat wonen.

Ach, je kunt de lijst vast zelf aanvullen.

Ik ben geen expert, maar ik heb mogen ervaren wat loslaten betekent. Hoe ik loslaat? Laat ik eerlijk zijn: ik leer het nog steeds. Er is geen eenduidig antwoord op ‘hoe je loslaat’. Ieder doet dat op zijn of haar eigen tempo en manier. Wat mij helpt, is stilte. Uren, soms dagen, in stilte. In die stilte kijk ik naar de situatie en naar mezelf. Ik maak mijn wereld kleiner, beperk de prikkels van buitenaf, en trek me terug in mijn eigen bubbel. Daarin voel ik beter wat er speelt:

• Wat voel ik?
• Wat denk ik?
• Waarop of waarom ben ik boos?
• Waar ben ik bang voor?

Veel vragen, veel emoties – maar ook veel stilte. En in die stilte vond (en vind) ik vaak antwoorden. Soms ook niet. Geen antwoord op waarom, wat, waardoor of wanneer. Alleen stilte. Er zijn. En een onbeschrijflijk gevoel van warmte, alsof er een veilige, vertrouwde deken over me heen ligt.

Dit alles is een korte samenvatting van een lang proces van vallen en opstaan. Met hulp van familie, vrienden, therapeuten, inspirerende boeken, filmpjes en sprekers. Het leven heeft me gevormd. Hoe pijnlijk sommige ervaringen ook waren, ik ben dankbaar. Terwijl ik dit schrijf, word ik stil. Dankbaar en klein. Klein, omdat ik weet dat ik slechts een zandkorrel ben in een groter geheel. Een geheel dat jij, ik, en alles om ons heen vormt – zichtbaar én onzichtbaar.

Ik weet dat het leven geen vanzelfsprekendheid is. Dat ik hier met jou mag zijn, tovert een glimlach op mijn gezicht en in mijn hart. Dat zijn die momenten waarop ik verliefd ben op het leven. Het leven met zijn chaos, uitdagingen en vragen, maar ook met liefdevolle momenten zoals deze.

Waar een deur dichtgaat, gaat een raam of andere deur open.

Ik hoop dat je in mijn schrijven inspiratie, kracht en steun vindt. Zodat je weet dat je niet alleen bent. Elk moment van loslaten schept ruimte voor iets nieuws.

Wij van LSL maken ook ruimte. Ruimte waarin jij jezelf mag zijn. Samen ontdekken, leren, lachen, luisteren, delen en ervaren. Mocht je nog niet weten waar LSL voor staat, neem dan gerust een kijkje op onze pagina.

Met liefde en vanuit het hart ontmoeten we elkaar – en leren we van én met elkaar.

Lain Sajang Lain

Nusa Ina