Als je mijn schrijfsels al langer volgt, weet je dat ik weinig moeite heb om mijn binnenwereld met je te delen. Vandaag is dan ook geen uitzondering.
Terwijl ik hier zit nippend aan een veel te hippe muntthee in een sportschool waar ik al mijn gezonde én ongezonde neigingen tegenkom voel ik de behoefte om te schrijven over iets dat me de laatste tijd bezighoudt: balansmensen.
“Balansmensen?” hoor ik je denken. Ja, precies. Mensen die, bewust of onbewust, in je leven verschijnen om de boel in evenwicht te brengen. Tussen licht en donker, controle en chaos, geven en nemen. Ze zijn er niet om je te plezieren. Ze zijn er om je te laten groeien.
Laat me iets belangrijks duidelijk maken:
Dit stuk gaat níét over situaties waarin je compleet machteloos bent. Geweld, misbruik, verlies dat zijn geen lessen in vermomming. Sommige dingen overkomen je, punt. Die verdienen erkenning, geen betekenis.
Wat ik hier wél probeer te duiden, zijn de meer alledaagse, terugkerende patronen. De mensen die wrijving veroorzaken, spiegels voorhouden, of je net even uit balans brengen. Mensen die frictie brengen, geen comfort en die daardoor juist iets in beweging zetten.
Simpel voorbeeld:
Er zijn mensen die stelen, en mensen die betalen.
Mensen die afdwingen en mensen die afwachten.
De één daagt je uit. De ander vraagt je iets terug te pakken en dat schuurt.
Want balans komt zelden zonder wrijving. Het zijn die momenten waarop je denkt: “Waarom overkomt míj dit weer?” Of juist: “Alles loopt zo lekker... dat kan niet lang goed gaan.” Het leven wiebelt. Pieken en dalen wisselen elkaar af, en ergens onderweg leren we om mee te bewegen zonder telkens te vallen.
Je kan als het ware de momenten zien op het filmdoek. Je hoort de woorden van de personages en de acties die er aangekoppeld zijn. Soms zie je het plot voor je neus ontvouwen en komt het niet als verrassing. En soms, tja, soms zag je het echt niet aankomen.
In mijn leven zijn er altijd mensen (of systemen) geweest die me iets over mezelf lieten zien soms op frustrerende manieren. Neem het UWV. Een traject waarin ik me steeds moest verantwoorden, moest schikken naar kaders die niet de mijne waren. Soms voelde het alsof ik bezig was met overleven in plaats van leven.
En tóch achteraf gezien bracht het harmonie.
Die periode dwong me verantwoordelijkheid te nemen voor keuzes die ik liever uitstelde. Ik moest blijven staan, ook als het systeem me leek te verplaatsen. Ik had een keuze: blijf ik hangen in frustratie, of zie ik dit als kans? Om sterker te worden.
Balansmensen of het nu mensen zijn of systemen laten je voelen wat er gebeurt als je te lang aan één kant blijft hangen. Ze spiegelen. Ze wrikken. Ze nodigen je uit om te groeien, je grenzen aan te scherpen, of juist te verzachten.
Nee, dat is geen excuus voor onredelijk gedrag. Maar het is wél een manier om hun rol in jouw verhaal te begrijpen. Het leven is zelden zwart-wit. Het beweegt, balanceert, schommelt. En wij? Wij leren lopen op dat koord. Soms wankelend. Soms dansend.
Dus de volgende keer dat je iemand ontmoet die schuurt of wringt, stel jezelf dan eens de vraag:
Wat komt deze situatie of balansmens mij laten zien?
Veel liefs,
Betty
Balansmensen